ਕੱਲ੍ਹ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਤੁਰਿਆ ਸਾਂ ਪੂਨੇ ਨੂੰ, ਉਹੀ ਸ਼ਾਮ ਵਾਲੀ ਬੱਸ ਫੜੀ, ਜਸਵਿੰਦਰ
ਨਾਲ ਸੀ। ਘਰੋਂ ਤੁਰਿਆ ਸਾਂ ਨੌਕਰੀ ਦੇ ਫ਼ਰਜ਼ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸਮਝ ਕੇ, ਇਹੀ ਮੰਨ ਕੇ
ਕਿ ਪੈਸੇ ਲੋੜੀਦੇ ਹਨ, ਛੁੱਟੀਆਂ ਬਾਕੀ ਨਹੀਂ ਬਚੀਆਂ ਸਨ, ਪਰ ਅਣਡਿੱਠਾ
ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ, ਕੁਝ ਫਰਜ਼ ਪਰਿਵਾਰ ਪ੍ਰਤੀ
ਵੀ ਬਣਦੇ ਹਨ। ਮਨ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਾਸੇ ਲਏ ਫੈਸਲੇ ਨੂੰ ਮੰਨ ਨਹੀਂ ਸੀ
ਰਿਹਾ। ਦੋਵੇਂ ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਥਾਂ ਉੱਤੇ ਸਨ, ਦੋਵੇਂ ਠੀਕ ਵੀ ਸਨ ਅਤੇ
ਗਲਤ ਵੀ, ਵਾਪਿਸ ਪੂਨੇ ਜਾਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਲੈ ਕੇ ਵੀ ਸਥਿਰ ਨਹੀਂ ਸਾਂ,
ਪਰ ਜਾਣਾ ਵੀ ਤਾਂ ਸੀ।
ਲੁਧਿਆਣੇ ਜਾਕੇ ਚਾਚੇ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕੀਤੀ, ਮੈਨੇਜਰ ਦਾ ਫੋਨ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ,
ਆਖਰ ਜਸਵਿੰਦਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਹਿਮਤੀ ਬਣੀ ਕਿ ਜੇ
ਅਗਲੇ ਹਫ਼ਤੇ ਫੇਰ ਮੁੜਨਾ ਹੀ ਹੈ ਤਾਂ ਜਾਣ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ?
10 ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਏ ਕਿਰਾਇਆ ਵੱਧ ਲੱਗੇਗਾ, ਆਉਣਾ ਤਾਂ ਫੇਰ
ਪੈਣਾ ਹੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਹੈ ਕਿ ਜਾਇਆ ਹੀ ਨਾ ਜਾਵੇ। ਲੰਮੇ ਸਫ਼ਰ
ਦੀ ਪਰੇਸ਼ਾਨੀ ਅੱਡ, ਸੋ ਆਖਰੀ ਸਮੇਂ ਲੁਧਿਆਣੇ ਤੋਂ ਮਨ ਬਦਲ
ਗਿਆ ਫੇਰ। ਹੁਣ ਅਲਵਿਦਾ ਕਹਿ ਜਸਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ
ਘਰ ਨੂੰ। ਹੁਣ ਮਨ ਸ਼ਾਂਤ ਸੀ, ਪਰਿਵਾਰ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰੱਖਿਆ ਸੀ।
ਚਾਰ ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ ਲੁਧਿਆਣੇ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਮੋਗੇ ਆ ਗਿਆ ਸੀ।
ਬੱਸ ਘਰਦੇ ਕੁਝ ਖੁਸ਼ ਸਨ, ਕੁਝ ਹੱਸ ਕੇ ਮਸ਼ਕਰੀਆਂ ਕਰਦੇ ਸਨ।
ਪਰ ਕਿਰਨ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਇਹ ਦੇਰ-ਦਰੁਸਤ ਫੈਸਲੇ ਉੱਤੇ।
No comments:
Post a Comment