ਮੁੰਬਈ ਬੰਬ ਧਮਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੀਡਿਆ ਨੇ ਲਗਾਤਾਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ
ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ (ਅਸਿੱਧੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਭੜਕਾਇਆ) ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਲੋਕਾਂ
ਉੱਤੇ ਹਮਲੇ ਜਾਰੀ ਰੱਖੇ (ਕਿਉਂਕਿ ਕਈ ਹਿੰਦੀ ਲੇਖਕਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਲੇਖ ਵਿੱਚ
ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਲਿਖ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੀਡਿਆ ਕਿਓ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ
ਤਾਜ ਹੋਟਲ ਦੀ ਗ਼ਲ ਹੈ, ਇਹ ਟਾਟਾ ਬਿਰਲੇ ਦੀ ਗੱਲ਼ ਹੈ, ਇਹ ਹਮਲਾ
ਓਬਰਾਏ ਹੋਟਲ ਉੱਤੇ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਇਹ ਕੀਤੇ ਰੇਲ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ,
ਇੱਥੇ ਮਰਨ ਵਾਲੇ ਅਮੀਰ ਲੋਕ ਸਨ, ਇੱਥੇ ਮਰਨ ਵਾਲੇ ਕਰੋੜਾਂਪਤੀ ਸਨ),
ਹੁਣ ਇਹ ਮੀਡਿਆ ਦੇ ਹਮਲਿਆਂ ਕਰਕੇ ਰਾਜਨੀਤੀ ਦੇ ਲੋਕ ਦਬਾ ਵਿੱਚ
ਆ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਅਸਤੀਫਿਆਂ ਦਾ ਦੌਰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਕੇਂਦਰੀ
ਹੋਮ ਮਨਿਸਟਰ ਸ਼ਿਵਰਾਜ ਪਾਟਿਲ ਨੇ ਅਸਤੀਫਾ ਦਿੱਤਾ, ਉੱਥੇ ਮਹਾਂਰਾਸ਼ਟਰ
ਦੇ ਮੁੱਖ-ਮੰਤਰੀ ਅਤੇ ਉਪ-ਮੁੱਖਮੰਤਰੀ ਉੱਤੇ ਭਾਰੀ ਦਬਾ ਰਿਹਾ, ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ
ਅਸਤੀਫ਼ਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਅੱਜ ਸਭੇ ਲੋਕ ਫਾਰਗ ਹੋ ਗਏ ਹਨ ਜਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ
ਗਏ ਹਨ, ਇਹੀ ਮੇਰਾ ਮੁੱਦਾ ਹੈ...
ਪਹਿਲਾਂ ਸੈਂਟਰ ਦੀ ਗੱਲ਼, 29 ਨਵੰਬਰ ਨੂੰ ਘਟਨਾ ਖਤਮ ਹੋਣ ਤੱਕ
ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਇੱਕ ਜੁੱਟ ਰਹਿਣ ਅਤੇ ਕਾਰਵਾਈ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ, ਕੀਤੀ ਗਈ
ਅਤੇ ਕੰਮ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ, ਪਰ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨੇਤਾਵਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਣ
ਦੀ ਗੱਲ਼ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਕਿ ਗਲਤੀ ਤਾਂ ਹੋਈ ਅਤੇ
ਨੁਕਸਾਨ ਵੀ!
ਇਹ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਲੈਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਕਿ
ਖੁਦ ਹੀ ਅਸਤੀਫ਼ਾ ਦੇ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਮੁਤਾਬਕ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਮਹਾਂਰਾਸ਼ਟਰ
ਦੇ ਹੋਮ ਮਨਿਸਟਰ, ਗੁਪਤ-ਏਜੰਸੀਆਂ ਦੇ ਮੁਖੀਆਂ ਅਤੇ ਕੋਸਟਲ-ਗਾਰਡ ਦੇ ਮੁਖੀ
ਤਾਂ 100% ਇਸ ਅਸਤੀਫ਼ੇ ਦੇ ਹੱਕਦਾਰ ਸਨ, ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ
ਅਤੇ ਫ਼ਰਜ਼ ਨਿਭਾਉਣ ਅਤੇ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਦਾ ਰਾਹ ਵੇਖਾਉਣ ਦਾ ਕੰਮ ਸੀਨੀਅਰ
ਤੋਂ ਚਾਲੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਸ਼ੁਰੂ ਸ਼ਿਵਰਾਜ ਪਾਟਿਲ ਤੋਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਹੋਇਆ ਕੀ?
ਦੋ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਵੀ ਅਸਤੀਫ਼ਾ ਨਾ ਦਿੱਤਾ, ਕਾਂਗਰਸ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ਮੀਟਿੰਗ
ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੌਣ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਪਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਨੂੰ
ਸ਼ਰਮੋਂ-ਸ਼ਰਮੀ ਕਹਿਣਾ ਪਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਇਹ ਦਾ ਮੁਖੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਅਸਤੀਫਾ
ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ (ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਹੋਮ ਮਨਿਸਟਰ ਨੇ ਸੁਲਹਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮਾਰੀ ਤਾਂ),
ਇਸ ਦੇ ਬਾਅਦ ਵਿਦੇਸ਼ ਮੰਤਰੀ ਪ੍ਰਣਬ ਮੁਖਰਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਹੁਣ ਹੋਮ ਮਨਿਸਟਰ
ਦੀ ਜਾਗ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਈ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਅਸਤੀਫਾ "ਤਾਂ" ਦਿੱਤਾ!
ਹੁਣ ਮਹਾਂਰਾਸ਼ਟਰ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਉਪ-ਮੁੱਖ-ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਅਸਤੀਫਾ ਸੈਂਟਰ
ਦੇ ਅਸਤੀਫੇ ਤੋਂ 1 ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ, ਫੇਰ
ਦੇ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ, ਫੇਰ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਕਿ ਅਸਤੀਫਾ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ
ਗਿਆ ਹੈ, ਪਰ ਕਿਹਾ ਇਹ ਵੀ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਦਿੱਤਾ ਨਹੀਂ ਦਵਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ,
ਉਹ ਤਾਂ ਦਿਸ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ 5-7 ਬਾਅਦ ਅਸਤੀਫਾ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਕੀ ਦਿੱਤਾ
ਅਤੇ ਕਹਿ ਕਹਿ ਦਿਵਾਉਣ ਦਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਬਾਈ? ਕੁਝ ਬਣਦੀ ਏ ਗ਼ਲ,
ਕੁਝ ਸ਼ਰਮ ਬਾਕੀ ਹੈ ਅਜੇ ਲਹਾਉਣ ਲਈ?
ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅੱਗੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਚਾਹੀਦਾ ਤਾਂ ਇਹ ਸੀ ਕਾਰਵਾਈ ਪੂਰੀ ਹੁੰਦੇ
ਸਾਰ ਹੀ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਆਹ ਪਿਆ ਸਾਡਾ ਅਸਤੀਫ਼ਾ, ਪਰ ਕੁਰਸੀ ਨਾਲ ਐਨਾ
ਪਿਆਰ ਕਿ ਆਪਣੇ ਜ਼ਮੀਰ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਏ, ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਦੀ ਹੱਦ ਹੋ ਗਈ,
ਸ਼ਾਇਦ ਹੱਦ ਤੋਂ ਵੱਧ...
ਕੁਝ ਦਿਲਚਸਪ ਗੱਲਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਸੁਣੀਆਂ ਹੋਣ:
1)ਘਟਨਾ ਪੂਰੀ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੂਬੇ ਦਾ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ
ਅਤੇ ਇੱਕ ਫਿਲਮ ਡਾਇਰੈਕਟਰ ਨਾਲ ਘਟਨਾ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਉੱਤੇ ਘੁੰਮਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ,
ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਸੈਰ ਕਰ ਗਿਆ ਹੋਵੇ!
2) ਇੱਕ ਸੂਬੇ ਦੇ ਹੋਮ ਮਨਿਸਟਰ ਬਿਆਨ ਦਾਗਦਾ ਹੈ ਕਿ "ਬੜੇ ਬੜੇ ਸ਼ਹਿਰੋਂ
ਮੇਂ ਐਸੀ ਘਟਨਾਏ ਹੋਤੀ ਰਹਿਤੀ ਹੈ"
3) ਇੱਕ ਪਾਰਟੀ ਦਾ ਸੀਨੀਅਰ ਨੁਮਾਇੰਦਾ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, "ਖੁਦ ਇਹ ਔਰਤਾਂ
ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਉੱਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਸੁਰਖੀ ਪਾਊਂਡਰ ਲਾ ਕੇ ਨਾਅਰੇ ਲਾਉਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ
ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ"
No comments:
Post a Comment