ਆਪਣੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਹੇਠ ਸੋਟਾ ਤਾਂ ਫੇਰ ਪਹਿਲਾਂ

ਅੱਜ ਮੈਂ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਪੜ੍ਹੀ ਹੈ, ਉਸ ਬਾਰੇ ਹੀ ਦੱਸ ਰਿਹਾ ਹਾਂ,

ਹੋਇਆ ਏਦਾਂ ਕਿ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਉਮਰ ਦੇ ਵਿਆਹੁਤਾ ਜੋੜੇ ਨੂੰ
ਕੁਝ ਸਮੱਸਿਆ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਸੁਣਨ-ਸਣਾਉਣ ਦੀ। ਬੰਦੇ ਨੇ
ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ
ਨੂੰ ਸੁਣਦਾ ਘੱਟ ਹੈ, ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰ ਨੇ
ਕਿਹਾ, "ਪਹਿਲਾਂ 40 ਫੁੱਟ ਦੀ ਦੂਰੀ ਤੋਂ ਪੁੱਛੋ, ਫੇਰ 30 ਫੁੱਟ ਤੋਂ, ਫੇਰ
ਕੋਈ ਸਵਾਲ 10 ਫੁੱਟ ਤੋਂ ,ਏਦਾਂ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਦੇ
ਰਹੇ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣਾ ਜਵਾਬ ਨੀਂ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ।"

ਬੰਦਾ ਹੁਣ ਘਰ ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਆਥਣੇ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ
ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰ ਬਰਾਂਡੇ ਦੇ ਦੂਜੇ ਕੋਨੇ ਵਿੱਚੋਂ ਆਵਾਜ਼ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ
ਪੁੱਛਿਆ, "ਭਾਗਵਾਨੇ ਅੱਜ ਕੀ ਬਣਾਇਆ ਹੈ ਖਾਣ ਲਈ?"
ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨੀਂ
ਹੁਣ ਬੰਦਾ ਬਰਾਂਡੇ ਦੇ ਅੰਦਰਲੇ ਕੋਨੇ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ
ਪੁੱਛਿਆ, " ਭਾਗਵਾਨੇ ਅੱਜ ਕੀ ਬਣਾਇਆ ਹੈ ਖਾਣ ਲਈ?"
ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨੀਂ
ਗੱਲ਼ ਕੀ, ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉਹ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੇ ਬਿਲਕੁੱਲ
ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਪੁੱਛਿਆ, "ਭਾਗਵਾਨੇ ਅੱਜ ਕੀ ਬਣਾਇਆ ਹੈ
ਖਾਣ ਲਈ?"
ਤਾਂ ਘਰਵਾਲੀ ਅੱਗਿਓ ਬੋਲੀ, "ਅੱਗੇ ਤੁਹਾਨੂੰ 15 ਵਾਰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ
ਪਨੀਰ ਦੀ ਸਬਜ਼ੀ ਬਣਾਈ ਹੈ, ਜੇ ਨਹੀਂ ਸੁਣਦਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹਾਂ।"

ਸਬਕ - ਆਪਣੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਥੱਲੇ ਸੋਟਾ ਫੇਰਨ ਤੋਂ ਕਦੇ ਵੀ ਪਰਹੇਜ਼ ਨਾ ਕਰੋ।

ਚੋਂਦਾ ਖੂਨ ਜ਼ਮੀਰ ਦਾ...

ਆਖਰ ਕਰਦਾ ਮੈਂ...
ਏਸ ਜ਼ਾਲਮ ਦੁਨਿਆਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚੋਂ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ ਤਹੱਈਆ ਕੀਤਾ
ਹੋਇਆ ਹੈ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਦਿਲ 'ਚੋਂ ਹੁਣ ਰਹੀ-ਸਹੀ ਮੁਹੱਬਤ ਚੋਂਹ ਰਹੀਂ ਹੈ...

ਨਹੀਂ ਮੇਰਾ ਦੋਸ਼ ਨੀਂ, ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਦੋਸ਼ ਨੀਂ...

ਅਨੁਵਾਦਕ - ਖਤਮ ਹੋਇਆ ਇੱਕ ਸਫ਼ਰ

ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਦਫ਼ਤਰੀ ਤੌਰ ਉੱਤੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ, ਤਕਨੀਕੀ ਅਨੁਵਾਦ
(ਟੈਕਨੀਕਲ ਟਰਾਂਸਲੇਟਰ) ਤੋਂ ਫਾਰਗ ਹੋ ਗਿਆ ਹਾਂ, ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਦੀ ਸ਼ਾਮ
ਕਾਫ਼ੀ ਰੁਝੇਵਿਆਂ ਭਰੀ ਸੀ, ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਸੀ, ਉਦਾਸੀ ਸੀ ਚੇਹਰੇ ਉੱਤੇ,
ਉਸ ਸਫ਼ਰ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋਣ ਦੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਡੇਢ ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਰਿਜਕ ਦੇਈ
ਰੱਖਿਆ।

ਨੌਕਰੀ ਕਰਦਿਆਂ ਪਤਾ ਹੀ ਨੀਂ ਕਿ ਇਹ ਸਮਾਂ ਕਿਵੇਂ ਗੁਜ਼ਰ ਗਿਆ, ਕਿਤੇ
ਕਿਤੇ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਖੰਭ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਲੋਕ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਕੱਲ੍ਹ
ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੇ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕਾਲਜਾਂ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਾਂ, ਅਤੇ ਐਵੇਂ ਕਾਹਲੀ
ਕਾਹਲੀ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਪਰੋਜੈੱਕਟ ਨਾ ਮਿਲਣ ਕਰਕੇ ਲੀਨਕਸ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਕਰ
ਦਾ ਹੀ ਪਰੋਜੈੱਕਟ ਫੜ ਲਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਅੱਜ ਰੈੱਡ ਹੈੱਡ 'ਚ ਕੰਮ ਕਰਦਿਆਂ ਨੂੰ
ਲੱਗਭਗ ਦੋ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ?

ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਬਕ ਸਿੱਖੇ ਹਨ, ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਇਸ ਸਮੇਂ
ਦੌਰਾਨ, ਖਾਸ ਤੌਰ ਉੱਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਲੱਚਕਤਾ, ਸਮੇਂ ਦੀ ਕੋਈ ਪਾਬੰਦੀ ਨਹੀਂ,
ਜਦੋਂ ਕੰਮ ਹੈ ਤਾਂ ਡੱਟ ਕੇ ਕਰੋ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮਰਜ਼ੀ ਹੈ, ਰਿਪੋਰਟ ਜਦੋਂ ਦੇਣੀ ਹੈ ਤਾਂ
ਦਿਓ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੋਈ ਗੱਲ਼ ਨੀਂ ਐਡੀਂ, ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਇਆ ਤੁਸੀਂ
ਤਾਂ ਜਤਨ ਕੀਤਾ ਨਾ, ਬਸ ਬਹੁਤ ਹੈ ਐਨਾ ਹੀ, ਹੋਰ ਚਿੰਤਾ ਨੀਂ ਕਰਨੀ,
ਸਹੀਂ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਭਵਿੱਖ ਬਾਰੇ ਕੀ
ਸੋਚਦੇ ਹੋ, ਕੀ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ? ਏਦਾਂ ਦਾ ਨਿੱਘਾ ਪਿਆਰ, ਸੋਚ ਪੈਦਾ ਹੋਈ
ਕਿ ਮੈਂ ਜੋ ਨਾ ਕਰਨ ਜੋਕਰਾ ਸੀ, ਉਹ ਵੀ ਕਰ ਗਿਆ, ਕੁਝ ਹੌਸਲਾ ਵਧਿਆ ਅਤੇ
ਮੇਰੇ ਸੁਭਾਅ ਵਿੱਚ ਕਾਫ਼ੀ ਕੁਝ ਬਦਲਿਆ, ਸਹਿਨਸ਼ੀਲ ਬਣਿਆ, ਉਡੀਕ ਕਰਨ
ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਗਈ, ਸਹੀਂ ਕੰਮ ਕਰਨੇ ਸਿੱਖੇ (ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਚੰਗਾ
ਨਾ ਹੀ ਲੱਗੇ), ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਸਮੱਰਥਾ ਆਈ। ਸਚਮੁੱਚ ਹੀ ਇਸ ਟੀਮ
ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ 'ਚ ਇੱਕ ਇਨਕਲਾਬ ਹੀ ਸੀ, ਅੱਜ ਜਿਸ ਮੁਕਾਮ
ਨੂੰ ਮੈਂ ਛੁਹਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਉਹ ਇਸ ਟੀਮ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਅਤੇ ਖਾਸ ਤੌਰ ਉੱਤੇ ਇਸ
ਟੀਮ ਨੂੰ ਅਗਵਾਈ ਦੇਵੇ ਵਾਲੇ ਕਰਕੇ ਹੈ।

ਧੰਨਵਾਦ ਐ ਟੀਮ, ਲੱਖ ਵਾਰ ਧੰਨਵਾਦ

ਅਲਵਿਦਾ ਅੱਜ ਤੈਨੂੰ ਕਹਿ ਚੱਲਿਆ,
ਪ੍ਰੀਤ ਨਵੇਂ ਸਫ਼ਰ ਦੇ ਹਾਰ ਪੈ ਚੱਲਿਆ,
ਹਰਦਮ ਤੈਨੂੰ ਦਿਲ 'ਚ ਰੱਖਾਗਾਂ ਮੈਂ
ਤੇਰੀ ਫ਼ਰਾਖ ਦਿਲੀ ਸਭ ਨੂੰ ਦੱਸਾਗਾਂ ਮੈਂ
ਚੱਲ ਹੁਣ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਹੈ ਵਿਛੜਨਾ ਦਾ
ਬਸ ਇੱਕ ਵਾਅਦਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਫੇਰ ਮਿਲਣ ਦਾ
ਅਲਵਿਦਾ ਅਲਵਿਦਾ .....

ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੀ ਸੋਚ ਦਾ ਫ਼ਰਕ...

ਅੱਜ ਮੈਂ ਉਹੀ ਮਸਲਾ ਲੈਕੇ ਆਇਆ ਹਾਂ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨ ਅਤੇ
ਮੇਰੇ ਬਾਪੂ/ਬੇਬੇ ਜੀ ਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨਿੱਤ ਦੋ ਚਾਰ ਹੋਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ
ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹਾਲੇ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਗੱਲ਼ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੀ ਸੋਚ ਦਾ ਹੈ, ਕਿੰਨਾ ਫ਼ਰਕ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਕਿਧਰ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪੈਂਦੇ ਹਨ,
ਲੋਕ, ਇਸ ਪਾੜ੍ਹੇ ਨੂੰ ਨਬੇੜਨਾ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਕਿ ਕਿਸੇ ਦੇ ਵੀ ਵੱਸ ਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ
ਇਸ ਅੰਤਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਨਜ਼ਰ ਤੋਂ ਵੇਖਾਉਣ ਦਾ ਜਤਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ...

ਘਿਓ ਦੇ ਬਾਲ ਦੀਵੇ...

31 ਜਨਵਰੀ 2006 ਸਾਡੇ ਸਾਰੇ ਟੱਬਰ ਲਈ ਬੜੇ ਹੀ ਮਾਣ ਵਾਲਾ ਦਿਨ ਸੀ,
ਅੱਜ ਦੇ ਦਿਨ ਸਾਡੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਸਰਦਾਰ ਹਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਜੀ ਬਰਾੜ
ਆਪਣੀ 34 ਸਾਲ ਦੀ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਅਧਿਆਪਨ ਸੇਵਾ ਦੇ ਬਾਅਦ ਅੱਜ
ਸਕੂਲ ਨੂੰ ਅਲਵਿਦ ਕਹਿ ਕੇ ਘਰ ਵਾਪਿਸ ਆ ਗਏ ਹਨ।
















ਹੁਣ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਨਵੇਂ